Weer thuis

Na een indrukwekkende reis en een comfortabele terugvlucht vanuit Hong Kong weer thuis. Zoals ik in mijn verhaaltjes al vertelde, kan ik niet uitleggen hoe China in elkaar steekt op de diverse fronten. Wat ik wel kan zeggen dat je er moet zijn geweest voordat je een poging kunt gaan doen er iets van te begrijpen. Een samenleving met zo ongelooflijk veel mensen met zulke andere gebruiken die zo ver weg staan van onze westerse maatschappij is ook niet in een aantal reisverslagen samen te vatten. Diverse mensen hebben er complete studies aan gewijd en blijven ook nog steeds met vragen zitten. Ook wij hebben tal van vragen waar we nooit een antwoord op zullen krijgen. Je kunt je natuurlijk afvragen of je overal antwoorden op wil hebben. Dat er in het land van de rijzende draak zaken niet kloppen mag duidelijk zijn en dan komt bij mij ook gelijk de vraag..klopt hier alles wel? Uiteraard mag je kritisch blijven, maar door het maken van dit soort reizen zie je ook de betrekkelijkheid van zoveel dingen. De verschillen tussen arm en rijk zijn enorm en je vraagt je af hoe met name de eerste groep het hoofd boven water houdt. Wel heb ik geleerd dat het in China moeilijk is in te schatten waar men het geld aan uitgeeft. In de kleine achterafstraatjes van Beijing waar wij ons neus voor ophalen staat ineens wel een grote Lexus voor de deur. Men leeft in deze periode voornamelijk buiten maar hoe dat er ’s winters uitziet wanneer het daar ook sneeuwt en vriest durf ik geen uitspraak over te doen.
China staat ook voor eten. Er wordt goed en ook gezond gegeten maar uitgebreid en lang tafelen behoort tot een ander hoofdstuk. Honger wordt er niet geleden en het is enorm leuk om te zien waar Uncle Benz de rijst vandaan haalt. Weer eens wat anders dan het verhaaltje van Abraham. Hele velden planten met de voetjes in het water en je kunt de rijstkorreltjes zien zitten. In heel veel straten in de steden en dorpen hangt een walm van kruiden die het koken en of bakken van etenswaar verraden. We hebben zelfs langs de straat gegeten wat eigenlijk altijd wordt afgeraden maar waar we dus echt niet ziek van zijn geworden.
Handen wassen kan de Chinees als geen ander maar de hygiëne van toiletten laat hier en daar behoorlijk te wensen over. Soms moet je ook even door een muur van vieze geuren heen alvorens je op toilet terecht komt en zoveel als er hier met toiletpapier wordt gesmeten, is het daar aardig op de bon. Alles went en als je op een gegeven moment je voeten neer kunt zetten op een schoon stukje in het toilet krijgt het ineens het label “het valt wel mee”.
Kennen wij hier voor de dames de foundations om een donkerder en mogelijk wat gezonder tintje te krijgen.. In China wordt datzelfde spul gebruikt met een vorm van bleekmiddel erin. Blank, liefst zo wit mogelijk is het schoonheidsideaal net als lange wimpers. Ik heb diverse vrouwen valse wimpers zien plakken, ook in de metro, om maar mooie oogharen te krijgen.
Er wordt geleefd met de telefoon en niet alleen door de jongelui, dus eigenlijk mogen we hier nog helemaal niet mopperen over het gebruik van dergelijke apparaten.
Kinderen worden behandeld als kleine keizertjes en keizerinnetjes en doordat de hele kleintjes geen luiers dragen wordt er beperkt meegewerkt om de afvalberg te laten groeien. Het is alleen wel even wennen om de kids hun behoeften op straat te zien doen. Druk op straat of niet het behoort tot het normale straatbeeld. Men weet niet beter want milieu is geen issue, zover zijn ze nog niet. Geld verdienen en de te werken uren maakt niet veel uit. Zolang er volk op straat is, wordt er handel gedreven in de meest brede zin van het woord.
Het verschil met Hong Kong is groot ondanks dat een stad als Shanghai op diverse punten niet onder doet. China zit op vele manieren in de lift. Overal wordt gebouwd maar ook geïnvesteerd. Ook de 1-kind politiek wordt langzamerhand losgelaten wat ook een ander beeld gaat geven.
Al met al een reis die antwoorden heeft gegeven maar ook opnieuw nieuwe vragen heeft opgeroepen. Met een groep mensen gereisd die je niet kent en alleen maar hoopt dat het klikt in de periode dat je met elkaar onderweg bent. Het is gelukt om daadwerkelijk die leuke groep te zijn. De ultieme testcase was de eerste treinreis van Shanghai naar Beijing. We moesten het met elkaar doen en dat hebben we ook gedaan en daarnaast de beleving en het plezier erom. Het beklimmen van de Muur was ook iets van ons samen en ik mag wel zeggen dat trots het woord is wat bij het beklimmen van een dergelijk bouwwerk hoort. Met trillende spieren van de inspanning boven staan, kijkend in een afgrond en ook de weg nog naar beneden moeten lopen. Realiseren dat met de bouw hiervan menig mens het leven heeft gelaten. Ten tijde van de bouw waren er geen hulpmiddelen zoals wij die heden ten dage kennen.
Alle vormen van vervoer hebben we gehad. Beginnend met de benenwagen tot en met het vliegtuig voor een binnenlandse vlucht. Door de hoeveelheid indrukken die zijn opgedaan voelt het alsof we meer dan een maand zijn weggeweest.
Het was een bijzondere reis met bijzondere mensen en voor mij smaakt Azië naar meer…..